Katalog zbiorów biblioteki

Piękna, emocjonalna, temperamentna, kobieta sukcesu, gwiazda ekranu. Wykreowany przez media wizerunek Danuty Stenki nawet w połowie nie oddaje prawdy o jej niezwykłej osobowości. Pełne szczerości rozmowy z Łukaszem Maciejewskim odsłaniają jej inne, nieznane oblicze.Aktorka opowiada o swoim dzieciństwie spędzonym w maleńkiej kaszubskiej wsi, o wyboistej ścieżce kariery, która zaprowadziła ją na najważniejsze sceny stolicy, wreszcie o fascynującej pracy w teatrze, na planie filmowym, w telewizji. Anegdoty z życia ludzi kina i teatru przeplatają się z wyznaniami na temat prywatnych spraw.Stenka nie waha się otwarcie mówić o kosztach, jakie wiążą się z jej wymagającym zawodem - o towarzyszącym jej przez lata stresie i ciągłym braku pewności siebie.Z jej poruszających wspomnień wyłania się opowieść o dojrzewaniu kobiety do niezależności i spełnienia, w której każdy łatwo odnajdzie cząstkę własnego życia.

Publiczność filmowa kocha go za role: Lutka Danielaka w Wodzireju, Jana Piszczyka w Obywatelu Piszczyku, Maksa Paradysa w Seksmisji i Szwejka w Opowieści o Józefie Szwejku - publiczność teatralna nie zapomina ról Piotra Wierchowieńskiego w Biesach, Porfirego Pietrowicza w Zbrodni i karze i Horodniczego i Rewizorze .
Jednak fenomenem teatralnym i aktorskim jest rola, którą Jerzy Stuhr niezmiennie od trzydziestu lat zachwyca widzów - tytułowy kontrabasista z monodramu Patricka Süskinda.
Świat się zmienia, upływ czasu wymusza drobne zmiany w tekście, a publiczność w Polsce i za granicą wciąż oklaskuje Stuhra kontrabasistę.

Ja kontra bas to brawurowa, pełna anegdot i błyskotliwych fragmentów spektaklu opowieść o tym, co rozgrywało się za kulisami i wokół Kontrabasisty, granego na różnych scenach świata. Jerzy Stuhr pisze o swoim specyficznym stosunku do bohatera monodramu, opowiada o publiczności i zmieniającym się odbiorze przedstawienia, o premierach i codzienności, o nagrodach i ciężkiej pracy. Nie pomija najważniejszych spraw współczesnego świata kultury i sztuki.
A wszystko z powodu "tego dziwnego instrumentu, z którym przyszło mu współżyć na scenie przez trzydzieści lat".