Katalog zbiorów biblioteki

Pakiet dwu poradników: "Babie lato" i "Śniadanie w łóżku i innne przyjemności kulinarne". Bestsellerowe poradniki Agnieszki Perepeczko, mistrzyni życia, to idealna propozycja na letnie miesiące. Autorka, wytrawna hedonistka i piewca małych przyjemności, jak nikt inny potrafi zarazić dobrą energią i tchnąć pogodę ducha w największych malkontentów. Śniadanie w łóżku i inne rozkosze kulinarne oraz Babie lato to swego rodzaju poradniki jak żyć pełną piersią i cieszyć się każdym dniem. Napisane w swobodnym, gawędziarskim tonie są almanchami anegdot, osobistych rad i historyjek, wskazujących jak czerpać z życia to, co najlepsze. Specjalnie na wakacje proponujemy Państwu atrakcyjny pakiet obu tytułów.

Bomba już tyka... kto powinien się bać?

Nie jest łatwo słowami oddać piękno ludzi, ich znaczenie dla nas, wagę czasu, który przeżyliśmy - a jeszcze trudniej dzięki nim trafić do innych ludzi w sposób, który ich poruszy. Trzeba mieć zdolność zaczarowywania słów, by żyły nie papierowym, ale prawdziwym życiem, a do tego jeszcze otwarte serce i umysł na ludzi i świat. Zofia Kucówna w Szarej godzinie potrafiła nadać minionym dniom blask autentyczności, choć wokół zmierzcha, a nawet zapadł już zmrok. Twarze zszarzały jak na czarno-białej fotografii, a jednak dzięki słowom Autorki ożywają w nas. Dziś przywykliśmy do krzykliwych i kolorowych zdjęć, nie zdając sobie sprawy, że paradoksalnie, wbrew tym barwom i zgiełkowi, są one martwe. I nieprawdziwe. I męczące. Dlatego z taką radością sięgamy po Szarą godzinę. Po spokój i piękno spojrzenia. Z dystansem i miłością. Po jędrność i wyrazistość słów, harmonijnie złączonych z mądrym pogodzeniem się z otaczającym nas światem. Głębia wyobraźni i pozytywna energia spowodują, że Szara godzina porwie serca czytelników i na pewno nie będą żałowali czasu spędzonego z tą książką. [Tadeusz Zysk]

"Wejść tam nie można" to intymny portret artystki, popularnej aktorki, matki, której dziecko doznało ciężkiego urazu mózgu. Ewa Błaszczyk odsłania kuluary swej pracy scenicznej, życia osobistego, a także codziennego doskonalenia najtrudniejszej z podejmowanych ról. "Ja wierzę, że cierpienia mają sens. Wiodą do jakiegoś celu. Już nawet zaczynam się do nich uśmiechać. Mogę opowiedzieć o zupełnie niezwykłej drodze, jaką przebywa się, kochając chore dziecko: zaczyna się je akceptować w każdej formie istnienia. I tak jak na początku chorobę trudno przyjąć, trudno pozbyć się złudzenia, że dziecko szybko wróci do zdrowia, tak później nagle dostrzega się, że właśnie ta milcząca, śliniąca się, bezwładna osoba wiedzie pełnowartościowe życie. Dojrzałam do pełnej akceptacji stanu Oli. Daję jej odczuć, że ma moją miłość w każdym momencie swego życia, jakiekolwiek by ono było. Doświadczenie obdarzania taką miłością powinien mieć każdy człowiek - i biedny, i bogaty. To chciałabym przekazać innym". (Ewa Błaszczyk)